ΤΡΙΆΝΤΑ... “ΔΕΝ ΘΕΛΩ”

1. Αθλητική ενημέρωση με υπερηχητικές ταχύτητες...
2. Να με σώνουν...
3. Δημοκρατία (όπως την εννοούν)...
4. Να κερδίζω (Συγχαρητήρια είστε ο τυχερός της εβδομάδας)...
5. Τους δήθεν...
6. Τους περίεργους...
7. Τις περιστρεφόμενες πόρτες...
8. Τους περιστρεφόμενους δερβίσηδες...
9. Τα φέσια και τα σαρίκια...
10. Τους γιαλαντζί “αγρότες”...
11. Τους μεσάζοντες...
12. Δανεικά λεφτά και βιβλία...
13. Τους γκέι...
14. Τις κριόπλαστες ατάκες...από τους παρουσιαστές των πρωινάδικων...
15. Τους φίλους που ζητούν χάρες...
16. Τα μηνύματα κονσέρβα και τα greeglish...
17. Τα Lake μετά από παράκληση, κατ' εντολή, ή από υποχρέωση...
18. Tον Χάρη Πότερ και τους φιλοσοφικούς του λίθους...έλεος!
19. Τις πάσες στο πουθενά...
20. Να νοιώθω μακριά από το σπίτι μου ή από τον εαυτό μου...
21. Τους διαδρόμους των νοσοκομείων...
22. Τον χειμώνα από τις (τέσσερις εποχές) και κυριολεκτικά...
23. Τους χειρουργούς που παριστάνουν τον Θεό...
24. Αυτούς που δεν σέβονται την Ζωή, την όποια Ζωή...
25. Τούς ξερό λες τους φιλοτομαριστές και τους καντέμιδες...
26. Το συμβούλιο συστημικής ευστάθειας...
27. Το Plan B...
28. Όλα τα αναλώσιμα...
29. Τις εκλογές κάθε δεύτερο χρόνο...
30. Τις δημοσκοπήσεις...αυτά προς το παρόν.

Δείτε το προφίλ μου στο Facebook

facebook Ο Christos Martinegkos θέλει να σας κοινοποιεί φωτογραφίες και ενημερώσεις. Δείτε φωτογραφίες του Christos Ο Christos σάς προσκάλεσε στο Facebook. Μετά την εγγραφή σας, θα μπορείτε να παραμείνετε συνδεδεμένοι με τους φίλους σας, να τους κοινοποιείτε φωτογραφίες και βίντεο, να δημοσιεύετε ενημερώσεις κατάστασης, να στέλνετε μηνύματα και άλλα πολλά. Το μήνυμα έχει σταλεί στη διεύθυνση diafimissi7.renverse@blogger.com. Αν δεν θέλετε να λαμβάνετε στο μέλλον αυτά τα email από το Facebook ή να χρησιμοποιείται η διεύθυνση email σας για προτάσεις φιλίας, unsubscribe. Facebook, Inc., Attention: Department 415, PO Box 10005, Palo Alto, CA 94303

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΕΝΤΙΚΟΣΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η Νίτσα μου έμαθε την ελεύθερη, φιλική ερωτική σχέση.  Ήταν προφανές βέβαια ότι κάπου ήταν μπλεγμένη ή τουλάχιστον ο δικός της δεσμός δεν την γέμιζε για κάποιους λόγους που δεν συζητούσε. Σ’ αυτήν την ελεύθερη σχέση, το μόνο που έπρεπε να προσέχω ήταν να μην ρωτάω πολλά, να μην ζηλεύω πολύ, και να μην ερωτευτώ βέβαια.  Όλα τα παραπάνω στην παρούσα φάση μου φαίνονταν εύκολα και πήγαιναν γάντι με τις δικές μου επιλογές και τον άστατο χαρακτήρα μου.  Στην δουλειά εντελώς αντίθετα, ήμουνα συνεπής και αποδοτικός, μερικές φορές δούλευα με δύο αφεντικά ταυτόχρονα, αλλού το πρωί αλλού την νύχτα…το κομπόδεμα μεγάλωνε.

Το όνειρο για την μηχανή έγινε πια στόχος ορατός, και λίγους μήνες αργότερα έγινε πραγματικότητα!  Μια Βέσπα σε καλή κατάσταση, σε χρώμα λευκό, με μαύρη μονοκόμματη σέλα, έδωσα προκαταβολή, υπέγραψα και γραμμάτια για το υπόλοιπο του ποσού που συμφώνησα, και να την δικιά μου, δεν το πίστευα!

Στρατός (σχολή) υπηρεσίες, δουλειά σκληρή  (οικοδομή) στις άδειες, και γκόμενες, καλοκαίρι, ζέστη, κ’ εγώ καλπάζω σαν νεαρό άλογο στο λιβάδι!

Περνώντας μ’ ένα σάλτο τα εμπόδια γεμάτος δύναμη και ενέργεια ατέλειωτη.  Το βεσπάκι μου, μόνιμα καθαρό, με γυαλισμένα νίκελ, και καλοσυντηριμένο ζωντανό μοτέρ, με πήγαινε γρήγορα στην Βάση τις δουλειές και τα ραντεβού μου τις νύχτες, σε παραλίες κοντινές και όχι μόνο.

Οι γκόμενες πέντε ή έξη σε διάφορες συνοικίες, κάθε μέρα άλλη κάθε φορά διαφορετική, έκλεισε η πληγή, την είχα ξεχάσει οριστικά, δεν την ξανάδα ποτέ, δεν την έψαχνα ποια, η εκδίκηση στην… προδοσία!  Ένα ευτυχισμένο καλοκαίρι, με ατέλειωτες νύχτες κ’ ημέρες ας είναι καλά η Νίτσα.  Αυτή ανέβασε τον πήχη ψηλά, και μου έδωσε να καταλάβω, τους κανόνες στο παιχνίδι το ερωτικό.  Αδιάφορος, ειρωνικός, άνετος και σίγουρος στις σχέσεις μου, πότε παρών και πότε εξαφανισμένος... εντελώς, με άλλοθι το στρατό χωρίς δεσμεύσεις, και υποσχέσεις σε καμιά φιλενάδα πέρασε το καλοκαίρι.  Ήρθε ο Σεπτέμβρης μελαγχολικός, βροχερός, μίκρυναν οι μέρες, αποφοιτήσαμε απ’ την σχολή, πήραμε φύλλα πορείας για αεροδρόμια και βάσεις σ’ όλη την χώρα.  Ο δικός μου προορισμός ευτυχώς κοντά : 114 ΠΜ (Τανάγρα).

Συνέχεια

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΝΤΙΚΟΣΤΟ ΟΓΔΟΟ

        

                                                                          Ο ΣΤΟΧΟΣ

                                            

Η  Νίτσα ήρθε και κάθισε δίπλα μου, κοιτάζοντας με στα μάτια ερευνητικά, με ρώτησε… τι έχω?  «Είναι λίγο κουρασμένος» απάντησε για μένα η κυρία! Ναι είμαι κουρασμένος είπα απότομα, ξέρεις αύριο δουλεύω πρέπει να ξυπνήσω πολύ πρωί, και σηκώθηκα όρθιος την ώρα που ερχόταν να καθίσει ο Βαγγέλης. Είπα και σ’ αυτόν για την αναχώρηση μου, και μ’ άρχισε την γκρίνια λέγοντας ότι «είναι πολύ νωρίς».  «Το παιδί έχει συνηθίσει να κοιμάται νωρίς στο στρατό Βαγγέλη», απάντησε πάλι για μένα, η κυρία…βγάζοντας με από την δύσκολη θέση, και με κοίταξε με νόημα στα μάτια.  Τους είπα να συνεχίσουν  με όλο τους το κέφι, και ακόμα τους παρακάλεσα να πάνε και την Νίτσα σπίτι της μέχρι την Πλ. Αμερικής.

Ε…αυτό δεν το περίμενε σίγουρα η (δικιά μου), που την φίλησα κλεφτά και την καληνύχτισα…πριν προλάβει ν’ αντιδράσει, ή να πει ότι δίποτε.  Κ’ εγώ, κ’ εκείνη  ξέραμε ότι μόλις είχε αρχίσει το… παιχνίδι, και δεν είχε κριθεί τίποτα ακόμα!

Αποφάσισα να περπατήσω με τα πόδια μέχρι το σπίτι, γιατί ήταν νωρίς πραγματικά.  Σε όλη την διαδρομή, μυρωδιές απ’ τις αυλές, σ’ αυτήν την όμορφη Μαγιάτικη νύχτα, που μαγικά θαρρείς ξεσηκώνει όλα τα φυτά να δώσουν τους χυμούς τους απλόχερα, και να γίνουν λουλούδια, μυρωδιές, καρποί κ’ αρώματα.  Η σκέψη ήρθε απρόσμενα…να είχα μια μηχανή, μια Βέσπα ας πούμε!  Εργαλείο ισχυρό, για μετακινήσεις γρήγορες, αυτόνομες!

Με τις σκέψεις αυτές, με πήρε ο ύπνος, αλλά και όλη την άλλη μέρα στην οικοδομή, (δουλεύοντας σαν μηχανή) δεν έφευγαν απ’ το μυαλό μου!  Το αφεντικό «ο κροκόδειλος» ερχόταν στα νύχια για να με βλέπει, χωρίς να πιστεύει την απόδοση μου στην δουλειά!  Γιατί ο στόχος είχε μπει…μια βέσπα για μένα!  Άρχισα να βάζω στην άκρη κάτι λίγα χρήματα, κ’ έψαχνα κάποια ευκαιρία για... μεταχειρισμένη μηχανή βέβαια.

Αρκετά χρόνια πριν όταν ένιωσα τον εαυτό μου, και είχα σχέση με κορίτσια της ηλικίας μου, η μητέρα μου μ’ έμαθε να είμαι «έντιμος» μαζί τους.  Και ήταν φυσικό, αφού είχα τρείς αδελφές με την μία μάλιστα μικρότερη μου!  Αλλά και σαν χαρακτήρας ήμουν ρομαντικός, εγωιστής, λίγο μελό, και αρκετά…κιτς!  Προσέγγιζα τις γυναίκες αδιάφορα, και ανάλογα με τα δικά τους σήματα, εκδήλωνα το ενδιαφέρον μου άλλοτε γρήγορα και άλλοτε πολύ αργά.  Δεν είχα κάποια τακτική, ή αν είχα δεν ήταν και η καλλίτερη, γιατί είχα ήδη φορτωθεί ένα σοβαρό αποτυχημένο δεσμό, που μου άφησε σημάδια του, και μια απέχθεια για τις μικρές σε ηλικία κοπέλες!  Αντίθετα με γοήτευαν οι ποιο μεγάλες σε ηλικία γυναίκες, που μάθαινα απ’ αυτές τους βασικούς κανόνες, για την δική μου ερωτική επιβίωση, και όχι μόνο!

Συνέχεια… 

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΟ ΕΒΔΟΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

                                                                               ΚΤΎΠΗΜΑ ΚΆΤΩ ΑΠΌ ΤΗΝ ΜΈΣΗ

Όσο και να είναι μεγάλη η παρέα, μια γυναίκα καταλαβαίνει τι …συμβαίνει γύρο της αμέσως!  Έτσι η «κυρία» βοήθησε άθελα της, να τσαλακωθεί λίγο η αυτοπεποίθηση της Νίτσας, που από ένστικτο αντέδρασε παίρνοντας τον Βαγγέλη στην πίστα!  Εκεί θα γινόταν …η αναμέτρηση, η μονομαχία!  Όπλα της μίας, τα μακριά μαλλιά δεμένα αλογοουρά, και τέσσερα πέντε χρόνια διαφορά ηλικίας, μικρότερη από την ...(δικιά) μου που είχε όλα τα όπλα μιας γκόμενας ανύπαντρης!  Η κυρία πέρασε στην αντεπίθεση σημαδεύοντας την οπτική μου γραμμή με τα σταυρωμένα πόδια της!  Ένιωσα άσχημα, όχι για το θέαμα που ήταν αποκαλυπτικό, αλλά γιατί ήξερα ότι η άλλη μας παρακολουθούσε απ’ την πίστα χωρίς να χάνει καμία κίνηση.  Η «κυρία» έφερε την καρέκλα της κοντά μου σε απόσταση... αναπνοής!

Άρχισε να με ρωτάει, πότε τελειώνει η άδεια μου, που και πως γνώρισα την Νίτσα, και άλλα πιο τολμηρότερα, που δεν είχα καμία όρεξη να συζητήσω.  Κάποια στιγμή μου είπε να κοιτάξω στην πίστα!  Ξαφνιάστηκα για το θέαμα που αντίκρισα!  Ο Βαγγέλης και η Νίτσα χόρευαν κολλητά ένα μπλουζ χωρίς να νοιάζονται γ’ εμάς!  Μου άρεσαν αυτά τα παιχνίδια γενικά, αλλά ένοιωσα ενοχλημένος αυτήν τη φορά, μόνο και μόνο γιατί δεν...οδηγούσα εγώ!

Πήγαμε στην πίστα, πολύς κόσμος συνωστισμός, δεν έβλεπα που είναι οι φίλοι μας ούτε η «κυρία» έδειχνε να τους βλέπει, γιατί κόλλησε επάνω μου, σ’ ένα αισθησιακό χορό! Χάδια και με τα δύο της χέρια, στο στήθος, την πλάτη, και τον σβέρκο, και…φιλιά, ναι φιλιά απανωτά!

Ντράπηκα, πάντα ήθελα να είμαι ο κυνηγός και όχι το θήραμα, ωστόσο η «κυρία» δεν μου άφησε καθόλου περιθώρια…μου ζήτησε να την «συνοδεύσω στην τουαλέτα»!  Η συνέχεια εκεί…έτσι εύκολα, απλά, χωρίς κανένα δισταγμό, αλλά και χωρίς ίχνος ντροπής! Σκληρή και αδίστακτη κάθε γυναίκα που θέλει κάποιον άνδρα!  Ενεργεί σαν «κομάντος» ανίχνευση, αιφνιδιασμός, κτύπημα, αποχώρηση!

Με οδήγησε πίσω στο τραπέζι τραβώντας με απ’ το χέρι μ’ένα μόνιμο αινιγματικό χαμόγελο στο πρόσωπο της, ψύχραιμη σαν να μην τρέχει τίποτα!  Καθίσαμε στις ίδιες θέσεις έτσι όπως τις είχαμε αφήσει κοντά κοντά,  τσουγκρίσαμε τα ποτήρια γεμάτα με κρασί και αναψυκτικό.  Σοκαρισμένος ακόμα δεν κοιτούσα προς την πίστα αλλά ούτε και άκουγα τίποτα από αυτά που μου έλεγε η «κυρία» για κάποιο πάρτι που ήθελε να οργανώσει σπίτι της!

Συνέχεια…

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΌ ΈΚΤΟ ΚΕΦΑΛΑΊΟ

                                                                                                 

                                                                                                 ΜΙΑ HONDA ΓΙΑ ΤΡΕΙΣ

                                                                                                                                 

Δεν βρήκα το φιλαράκι τον Γιάννη στο σπίτι του, αλλά πολύ κοντά σ’ αυτόν έμενε κάποιο ζευγάρι φίλοι κ’ αυτοί που με δέχτηκαν έκπληκτοι!

Γιατί όμως όταν πάς στον στρατό, σχεδόν σε ξεγράφουν από τους ζωντανούς?  Σε κάθε περίπτωση, ήρθαν τα ουζάκια γρήγορα , τσούγκρισαν τα ποτήρια, ζωντάνεψε η συζήτηση, το κουτσομπολιό, αλλά τίποτα για εκείνη!

Ήξεραν αλλά δεν μιλούσαν, έως ότου τους είπα κοφτά: "παιδιά χώρισα δεν με απασχολεί πια η… δεσποινίς", κ’  αυτό είναι οριστικό.   Σαν σύνθημα πέσανε οι λέξεις, και το θάψιμο… άρχισε, από την «κυρία» ιδιαίτερα, που ήταν… φίλη της!  Όταν τέλειωσε το θάψιμο, αρχίσαμε να σχεδιάζουμε για την νυκτερινή έξοδο, και συμφωνήσαμε εύκολα για κάποια κοσμική ταβέρνα στην Φιλαδέλφεια, στέκι παλιό της παρέας.  Καβαλήσαμε την μηχανή και οι τρεις (μια κόκκινη Honda) και νάμαστε στα σφαιριστήρια (λέσχη νεαρών αγοριών) φάτσα κάρτα, κανένας κολλητός ακόμη! Πήρα τηλέφωνο την Νίτσα, είπε ότι θ’ ερχόταν να μας βρει πιο αργά, κι’ έτσι σε λίγο πάλι στην μηχανή, με την κοπελιά στην μέση, τρεις κολλητοί (κυριολεκτικά) με κατεύθυνση το ταβερνάκι που είχαμε ενωρίτερα επιλέξει!  Σε όλη την διαδρομή…κατάλαβα ότι η κυρία είχε κάποιο πρόβλημα, αλλά δυστυχώς (ή ευτυχώς) γ’ εμένα, δεν είχα τον τρόπο να τ’ αποφύγω, ενώ αυτή (άνετη) έδειχνε να το…διασκεδάζει!  Πριν ακόμη έρθει η Νίτσα, είχαν φύγει δύο μπουκάλια κρασί, και μερικά τσιφτετέλια κολλητά ζέσταναν την ατμόσφαιρα στο μαγαζί.  Τυχαία μάλλον η κυρία μ’ άγγιξε με τα πόδια της κάτω από το τραπέζι, κ’ εγώ ντράπηκα όχι γ' εκείνη, αλλά για τον φίλο μου, που ευτυχώς δεν έδειχνε να καταλαβαίνει τίποτα!                                  Στην πόρτα την εσωτερική φάνηκε η γνωστή κομψή σιλουέτα της Νίτσας. Στάθηκε λίγο κ’ ήρθε σ’ εμάς με βήματα πασαρέλας, ανεμίζοντας την μίνι λευκή της φούστα, βυσσινί μπλούζα με ανασηκωμένα τα μανίκια, κλειστή έως επάνω στο λαιμό, γόβες κόκκινες στιλέτο, και κοντό όπως πάντα μαλλί σε αχυρένιο χρώμα! Σηκωθήκαμε αργά, εγώ ψάχνοντας κάτι να την πειράξω, ο άλλος μούγκρισε μέσα απ’ τα δόντια του στ’ αυτί μου, ότι «σέρνονται αρρώστιες»! Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ένα γέλιο δυνατό, μου γέλασε κ’ αυτή με συγκατάβαση, σαν να κατάλαβε, και μου έδωσε ένα γρήγορο φιλί. Ο Βαγγέλης συνέχισε να μουρμουρίζει ακαταλαβίστικα λόγια, ενώ η κυρία διόρθωσε το τολμηρό σταυροπόδι της… στις συστάσεις, και η νύχτα πήρε φωτιά!

Συνέχεια…

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΌ ΠΕΜΠΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

  

                                                                      ΚΑΝΟΝΑΣ                                                           

Άμα είσαι καλός (ξενέρωτος) είναι κανόνας όλα πάνε καλά!  Δουλειά, σπίτι, οικογένεια, όλα μα όλα!  Δηλαδή δεν θα σε πουλήσει ο συνεταίρος, ούτε βέβαια ο αδελφός σου, ούτε ο φίλος σου, δεν θα σ’ απατήσει η γυναίκα σου, δεν θα σ’ εγκαταλείψει ο σύντροφός σου, ούτε θα ψευδομαρτυρήσει κάποιος εναντίον σου. Αλλά κ’ αν γίνει αυτό…υπάρχουν νόμοι, δικηγόροι, δικαστές, που αποδίδουν δίκαιο, και αποκαθιστούν τιμές και υπολήψεις!  Είμαστε ελεύθεροι σε μια χώρα Δημοκρατική, όπου η Τάξης, η Ασφάλεια, η Ισονομία, η Ισοπολιτεία αγαθά «εκ των ουκ άνευ» για όλους εμάς τους… (υπόλοιπους) ευτυχείς πολίτες!  Τι υποκρισία Θεέ μου, αφού για τον  θάνατο την πιο σίγουρη φάση της Ζωής μας, που όλοι θ’ αντιμετωπίσουμε κάποια… στιγμή, κ’ όμως δεν θέλουμε να σκεπτόμαστε, ούτε να μιλάμε γ’ αυτόν. Ελάχιστα ξέρουμε και ακόμη λιγότερα λέμε (σχετικά) στα παιδιά! Συνηθέστερα απαγορεύουμε σ’ αυτά να πλησιάσουν, να δουν ή ν’ αγγίξουν τον νεκρό. Κ’ έτσι την στιγμή της αλήθειας το Σοκ είναι τεράστιο.  Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να ξεχάσω όταν άγγιξα με τα χείλη μου, το μέτωπο κάποιου αγαπημένου νεκρού για το «τελευταίο φιλί!»  Η παγωνιά του έφθασε βαθιά έως την Ψυχή μου!  Ο θάνατος είναι βέβαια ένα τραγικό γεγονός, όμως είναι μέρος της Ζωής, εν τούτοις καλούμεθα κ’ αυτόν κ’ εκείνη να τα προσεγγίσουμε μόνοι! Η  μανούλα μου γρήγορα κατάλαβε, σα να διάβασε τις σκέψεις μου, μάζεψε επιδέξια τα ρούχα της στολής και τα τακτοποίησε, στο λεπτό ήρθε κοντά μου  μ’ ένα καφεδάκι, με χάιδεψε σαν να ήμουν μωρό δύο χρονών!  Αυτή η αγάπη είναι αιώνια, καλότυχοι όσοι την έχουν, όσοι την νιώθουν, όσοι την προσφέρουν ή την ανταποδίδουν.

Ζεστός ο καφές σαν το χάδι της μητέρας, με βοήθησε να μαζέψω τις σκέψεις μου στο πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα το…οικονομικό.  Ελάχιστα τα λεφτά μου στην τσέπη!  Πήγα στο καφενείο ψάχνοντας για μεροκάματο.  Βρήκα κάποιο γνωστό μάστορα, μου έδωσε διεύθυνση για την οικοδομή που θα δουλεύαμε την επομένη και (μπροστάντζα) προκαταβολή δηλαδή, έναντι στην δουλειά που θ’ απέδιδα!  Τρία χρόνια τώρα δουλεύω σαν βοηθός μπογιατζής, και πρέπει να είμαι καλός στην δουλειά μου, γιατί μου δίνουν μεροκάματο χωρίς πρόβλημα.  Δεν είναι αυτό που θέλω να κάνω σαν επάγγελμα στην Ζωή μου αλλά είναι ένας τρόπος να κερδίζω χρήματα προς το παρόν, αφού χαρτζιλίκι από το σπίτι δεν υπάρχει.

Είναι προχωρημένο απόγευμα, πολύ μακριά από την δύση ακόμα ο ήλιος, ζεσταίνει ευχάριστα και με προτρέπει για δράση! Το φεγγάρι υπόλευκο ανήλιο χωρίς σαφή όρια στο σχήμα του κάπου στην Ανατολή, αγχωμένο μοιάζει να ικετεύει για... περισσότερο φως.  Αυτό που έχω τώρα ανάγκη είναι να μάθω νέα και να δώσω το παρόν στην παρέα.  Εντάξει μαζί μ’ αυτά στο βάθος ίσως θέλω να δω αν γίνεται κ’ εκείνη!

Συνέχεια…