ΤΟ ΠΡΏΤΟ ΒΉΜΑ
Αν
ήθελα λοιπόν μια θέση, μια ταυτότητα (στην μικρή κοινότητα της τάξης) έπρεπε να
την πάρω μόνος μου! Κανείς δεν σου
χαρίζει… τίποτα, από τους πρώτους νόμους της Ζωής που έμαθα στην πράξη. Μια έκθεση που γράψαμε στην τάξη (δεν θυμάμαι
το θέμα) ήταν η αφορμή, το πρώτο σημαντικό βήμα για ν’ αρχίσω να…ξεχωρίζω! Η δασκάλα (Κα Μέρη) μας πήρε
τα τετράδια για να τα διαβάσει στο σπίτι της.
Την επόμενη εβδομάδα όταν τα επέστρεψε για να μας τα δώσει βαθμολογημένα,
μια έκπληξη με περίμενε! Διάβασε την
δική μου έκθεση στην τάξη μέσα, και μάλιστα ανέλυσε και ορισμένα σημεία, με τα
δικά της σχόλια! Ύστερα με σήκωσε στην
έδρα κοντά της και με παρουσίασε στους υπόλοιπους συμμαθητές που με
…χειροκρότησαν! Μου έδειξε το κείμενο
(κατακόκκινο από τις δικές της ορθογραφικές διορθώσεις) και μου τράβηξε τ’ αυτί
φανερά υπερήφανη για μένα, που κατακοκκίνισα σαν… αυτό.
Στο
διάλειμμα με πήραν επί τέλους σε κάποια ομάδα και είχα την ευκαιρία να τους
δείξω πόσο καλό παίχτη είχαν μέχρι τώρα στα… αζήτητα! Ωστόσο είχα και μια ευθεία πρόκληση για
μονομαχία στο σχόλασμα από κάποιο Χονδρογιάννη (όνομα και πράγμα) γιο
ζαχαροπλάστη με μαγαζί στην πλατεία, βουτυρόπαιδο - πλουσιόπαιδο! Την δέχτηκα ευχαρίστως αν και δεν είχα ακόμα
κανένα φίλο ή οπαδό. Μόλις σχολάσαμε
πήγαμε όλοι μαζί σε μια οικοδομή, στο πίσω μέρος της, σε κάτι σωρούς από
αμμοχάλικο. Πετάξαμε κάτω τις τσάντες
και άρχισε το… ξύλο! Έφαγε τις ποιο
πολλές κ’ έφυγε με την παρέα του ματωμένος, οι υπόλοιποι έγιναν δικοί μου...
κολλητοί
τώρα!
Συνέχεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου