ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΠΡΆΞΗ...
Ψέματα στα ψέματα, χάθηκε ο
σεβασμός κ’ ειλικρίνεια μεταξύ μας σκέφτηκα, και η σιλουέτα του άλλου σαν
φάντασμα ήρθε πάλι ολοζώντανη στου νου τα μάτια τα βρεμένα, μαζί μ’ ένα σφίξιμο
στο στομάχι. Αρνήθηκα το φαγητό, και
ζήτησα να κοιμηθώ λίγο. Με πήγε στο
δωμάτιο της, με σκέπασε πρόχειρα με μια κουβέρτα, και βγήκε κλείνοντας την πόρτα.
Νύσταζα πραγματικά αλλά χίλιες σκέψεις χύθηκαν με μιας στο μυαλό μου που
πονούσε γιατί δεν είχε απαντήσεις, και δεν ήταν έτοιμο να δεχθεί την σκληρή
πραγματικότητα. Ποιος είπε ότι μόνο το σώμα (άμα πονάει πολύ) μένει αναίσθητο
για ν’ αμυνθεί στον πόνο; Με τον ίδιο
ακριβώς τρόπο αντιδρά και το μυαλό, πνίγοντας τις σκέψεις που πονούν σ’ ένα
σύννεφο ομίχλης, που έρχεται σαν όνειρο, δώρο Θεού ακριβό στην πολυτάραχη
Ζωή μας!
Έστω όμως κ’ έτσι νοιώθεις το τέλος
σαν καταστροφή ανεπανόρθωτη, κι’ αυτό σε γεμίζει πανικό , για το πριν
και το μετά (οδυνηρό συναίσθημα) που πρέπει να το βιώσεις εντελώς μόνος.
Η χαμηλή ένοχη φωνή στο
τηλέφωνο…το ραντεβού που κλείνεται…η συνάντηση με τον… άλλο στο σταθμό του τραίνου, ημέρα ακόμη η προδοσία ολόγυμνη
ξεδιάντροπα μπροστά στα μάτια μου!
Πρόκληση στο τυφλό μου μίσος, συντριβή του ΕΓΩ μου, και μια βέρα που μ’ έκαιγε στο χέρι, την
πέταξα στο δωμάτιο που λίγο πριν είχε αρχίσει να παίζεται η τελευταία
πράξη. Τις ποιό πολλές φορές τα πόδια
δεν υπάκουαν, και μόνα τους μ’ πήγαιναν σε στέκια γνώριμα ή στην γειτονιά της
με την τρελή ελπίδα να την δω για λίγο πάλι!
Μάταια όμως, αυτή η ίδια η Ζωή ξέρει τον τρόπο για να σε βοηθήσει να
ξεχάσεις! Σου δίνει την αίσθηση ότι την
βλέπεις (σε χίλιες μεριές) μέσα στο πλήθος, μα μόνο μοιάζει… δεν είναι αυτή!
Συνέχεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου