ΦΥΛΑΚΗ...
Οι μπάτσοι (Α.Μ.) μου ζήτησαν…άδεια! Tους είπα ότι: "δεν υπάρχει" και αυτοί με πέρασαν μέσα στο φυλάκιο σοκαρισμένοι! Έκπληκτοι, αγχωμένοι, άρχισαν να ψάχνουν με το τηλέφωνο
τον σμηναγό ασφαλείας…ώρα 08:15 πμ. Μισή
ώρα αργότερα με οδήγησαν με συνοδεία στο διοικητήριο όπου μου ανακοίνωσε (αυτός)
την ποινή μου… "πέντε ημέρες" φυλακή! Εξαντλώντας την δικαιοδοσία που είχε από τους
κανονισμούς. Στραβάδι εγώ, νέος σε μια στρατιωτική σχολή που η πειθαρχεία ήταν προϋπόθεση
λειτουργίας της, έγινα πρώτη φίρμα σε συνάδελφους και αξιωματικούς. Δεν με ενόχλησε η τιμωρία μου, εξ άλλου συνειδητά
εγώ την προκάλεσα. Αυτό που με πονούσε αφόρητα
ήταν το άδικο, το άτιμο, το ανέντιμο, φέρσιμο… εκείνης, μαχαιριά ύπουλη στο εγω μου το... ηλίθιο.
Σαν
αρρώστια βαριά η ΑΓΑΠΗ! Δεν θέλει το
μυαλό να δεχθεί το τέλος που έρχεται μόνο ψάχνει και επινοεί ψεύτικα σενάρια,
και δίνει... αληθοφανείς εξηγήσεις.
Είκοσι
μέρες μετά βγήκα με άδεια επί τέλους! Ντύθηκα
με πολιτικά ρούχα και έτρεξα που αλλού; Σ’ εκείνη! Με δέχθηκε με το γνωστό της χαμόγελο απολύτως
φυσικά…Τα νέα της πολύ ευχάριστα…δεν ήταν έγκυος! Μάλιστα είχε πιάσει δουλειά σε μια
Βιομηχανία
(που έφτιαχνε γυναικεία εσώρουχα) κοντά στον σταθμό του τραίνου "Περισσός" ένα χιλ/ρο
απόσταση από το σπίτι της! Με ρώτησε (παραπονιάρικα)... γιατί δεν ξαναγύρισα τότε που βγήκα και δεν... βρεθήκαμε! "Σε περίμενα έως
αργά, πίστευα ότι θα ξαναγυρίσεις" μου είπε με νόημα! Απάντησα ότι το είχα "σκάσει" και έπρεπε να γυρίσω στην σχολή γρήγορα, και αυτό έκανα.
Συνέχεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου