ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

                                                                                        ΠΆΣΧΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΌ  Δ'

Την κοίταξα όσο μου μιλούσε…ήταν τέσσερα ή πέντε χρόνια μεγαλύτερη απ’ εμένα, μοντέρνα, δυναμική, έμοιαζε να ξέρει τι θέλει απ’ έναν άντρα, θηλυκό καθαρόαιμο δηλαδή!  «Εσύ δεν ξαναήρθες από τότε», είπε κάτι σαν… διαπίστωση που μου φάνηκε  σαν παράπονο!  Εγώ ξέρεις ήμουν τιμωρημένος δεν κατάφερα να βγω… έξω!  Δεν με πίστεψε βέβαια, μου άρεσε όμως που το προσπέρασε!  Την πήρα πάλι και περάσαμε την πύλη, χωρίς να δείχνω ότι προσέχω τους Α.Μ. που αναστέναζαν με νόημα!  Το βάδισμα της εκπληκτικό δεν άφηνε κανένα άνδρα ασυγκίνητο, εγώ όμως…παγερά αδιάφορος.

Αργά το απόγευμα έφυγε με τους τελευταίους επισκέπτες, αφού πρώτα μου άφησε τα περιοδικά, και ένα μικρό μπουκάλι (με βαθυπράσινο χρώμα) κολόνια.  Το σημαντικότερο όμως, μου άφησε επιχειρήματα και αυτοπεποίθηση που μου έλειπαν τόσο! Συμφωνήσαμε να βρεθούμε μέσα στην επόμενη εβδομάδα (ο υποδιοικητής μας είχε υποσχεθεί δυο ημέρες επί πλέον άδεια σε όσους μείναμε μέσα το Πάσχα) στη μικρή της γκαρσονιέρα, στην Πλ. Αμερικής. « Ελπίζω να … θυμάσαι»;  Μα ναι βέβαια πως μπορώ να το ξεχάσω!  Τους κρύους καφέδες που δεν ήπιαμε, και τα δύο μονά κρεβάτια (τοποθετημένα σε σχήμα γάμα) που μας κοίμισαν χωριστά σαν… αδελφάκια!  Μου σημείωσε πάνω στο εξώφυλλο του περιοδικού ένα τηλέφωνο κ’ άλλο ένα στο μαγαζί που… εργαζόταν, χωρίς ν’ απαντήσει στο ειρωνικό μου σχόλιο!

Την επόμενη ημέρα Δευτέρα του Πάσχα το μεσημέρι, μας έδωσαν τις άδειες. Κανονικά υπογεγραμμένες σε πείσμα μερικών που ανησυχούσαν ότι και καλά θα ξεχάσει να τις υπογράψει…ο διοικητής!  Ένοιωσα πολύ όμορφα μόλις πέρασα την πύλη με την άδεια στην τσέπη! Ιδιαίτερα σήμερα  που έφυγε η ομίχλη από το μυαλό και την σκέψη μου μαζί μ’ εκείνη, μένοντας  στο… παρελθόν στην λήθη, στο… κοιμητήριο των χαμένων ονείρων. Είμαι νεαρός η Ζωή μου είναι… μπροστά, γυρίζω την σελίδα.

Συνέχεια…