ΟΙ ΓΛΑΡΟΙ...
Μια πόρτα στην
περίφραξη κ’ ένας δρομάκος που κατέβαινε ελικωτά σ’ αυτήν την παραλία που
έβλεπα μόνο την μισή. Στο βάθος απέναντι
στην άλλη πλευρά του πέταλου διέκρινα μια τσιμεντένια σκάλα που οδηγούσε σ’ ένα μικρό ταβερνάκι
μισοκριμένο στα πεύκα.
Ήσυχη σχεδόν
ασάλευτη έμοιαζε να κοιμάται η θάλασσα, τεμπελιάζοντας όπως όλοι μας αυτό το
καλοκαιριάτικο απομεσήμερο. Όλοι μας μαζεμένοι
στη σκηνή προσπαθούσαμε να στρώσουμε τα κρεβάτια σωστά με την βοήθεια του ομαδάρχη. Μου φάνηκε πολύ δύσκολη αυτή η δουλειά στην
αρχή, μα γρήγορα συνήθισα να τσιτώνω τις κουβέρτες στα ίσια τοποθετημένες και
διπλωμένες σαν φάκελο στις άκρες τριγύρω.
Έτσι τα κρεβάτια πέντε σε κάθε πλευρά μ’ ένα καλό διάδρομο στην μέση,
και το κρεβάτι του ομαδάρχη (πρώτο δεξιά στην πόρτα) ομοιόμορφα στρωμένα, και
με ίδιο χρώμα στις κουβέρτες, έδειχναν φιλόξενα νοικοκυρεμένα και αυτό μου
άρεσε. Αυτόματα έκανα την σύγκριση με το
σπίτι μου, που γινόταν ο χαμός, όχι γιατί η μάνα μου δεν συμμάζευε, αλλά γιατί
έλειπε σε όλου μας η πειθαρχεία! Όταν
συμβιώνουν πολλά άτομα σε μικρό χώρο τότε αυτή επιβάλλεται γιατί είναι το
αντίδοτο στην ακαταστασία που έτσι κ’
αλλιώς σε διώχνει από τον χώρο! Ο
ομαδάρχης συνέχυσε να μας εξηγεί πως στερεώνουμε και πως εξαερίζουμε την σκηνή,
τι κάνουμε όταν βρέχει ή φυσάει δυνατά, και άλλα σχετικά με την
κατασκήνωση. Επίσης για την ατομική μας
καθαριότητα, και αυτήν της σκηνής μας, για το μπάνιο στην θάλασσα, και γενικά τις κινήσεις μας στον χώρο σαν ομάδα.
Το όνομα που
μας χαρακτήριζε, η ταυτότητα μας, (που την φωνάζαμε σαν κραυγή) κάθε φορά που
είχαμε συγκέντρωση στον χώρο της σημαίας, «ΓΛΑΡΟΙ»! Χτύπησε το καμπανάκι για το μεσημεριανό
φαγητό, σε λίγο οι ομάδες με τα παιδιά σε γραμμές φάνηκαν να έρχονται από
παντού, και γέμισαν τα τραπέζια με κέφι ο καθ’ ένας μπροστά από ένα σερβίτσιο.
Ποτήρια, καράφες με νερό και κουταλοπήρουνα πάνω σε χαρτοπετσέτες στα χέρια
πολλών σαν κύμβαλα τυμπάνου στα τραπέζια και τα πιάτα, τώρα που έλειπαν οι
ομαδάρχες για να φέρουν το φαγητό.
Συνέχεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου