ΜΙΑ... ΝΈΑ ΓΝΩΡΙΜΊΑ…
Λίγο μετά βρεθήκαμε στην πίστα σφιχτά αγκαλιασμένοι σ’ ένα μπλουζ ! Οροφή μαύρη και δάπεδο γυαλισμένο, άλλαζαν θέση και στριφογύριζαν διαρκώς, μπερδεμένα με χιλιάδες φωτεινές πολύχρωμες πεταλούδες, προσπάθησα ν’ ανακτήσω τον έλεγχο μάταια. Μόνοι τώρα στην πίστα σ’ ατέλειωτο διάλογο χωρίς... λόγια αυτή κ' εγώ, μας έδωσε ο μπάρμαν τα μπουφάν, και μας είπε ότι "έπρεπε να κλείσει". Έβρεχε δυνατά όταν βγήκαμε, πιασμένοι σφιχτά αγκαζέ τρέξαμε μέσα στην βροχή, λίγο ποιο κάτω όχι μακριά ένα μικρό διαμέρισμα (ημιυπόγειο) το σπίτι της.
Στάθηκα όρθιος στη μέση στο μοναδικό δωμάτιο, ζεστό ακατάστατο με δύο κρεβάτια σε σχήμα γάμα τοποθετημένα, βιβλία και δίσκοι μ’ ένα φορητό πικ-απ στο δάπεδο. Πέταξε τα παπούτσια της κλωτσώντας τα, μου πήρε το μπουφάν και το πέρασε σε μια καρέκλα. "Δεν θα μείνω έπρεπε ήδη να ήμουν στην βάση μου" είπα χωρίς να το πιστεύω, αφού ήταν ήδη 02:30 δεν υπήρχε συγκοινωνία ούτε λεφτά για ΤΑΧΎ Με έσπρωξε ελαφρά στο κρεβάτι και μπήκε στο κουζινάκι να φτιάξει καφέδες! "Τον χρειάζεσαι " μου είπε και είχε δίκιο. Μέσα στην ζάλη μου την κοίταζα να κινείται με την χάρη μανεκέν σε πασαρέλα, μια δίφυλλη ντουλάπα εντοιχισμένη απέναντι, σκέφτηκα μήπως είναι... κάποιος εκεί μέσα! Τα βλέφαρα μου βαριά απ’ το ξενύχτι και την κάπνα κλείσανε, η ζάλη τώρα ποιο γλυκιά ποιο έντονη βούτηξα βαθιά στου ύπνου την λησμοσύνη αιχμάλωτος. Ξύπνησα με πονοκέφαλο ντυμένος χωρίς τις μπότες μου, την ίδια ώρα (06:00) που έχω καθημερινά εγερτήριο στην βάση. Δύο φλιτζάνια γεμάτα κρύο καφέ στο τραπεζάκι, και η ανάσα της κοπελιάς στο δίπλα κρεβάτι. Αυθόρμητα την χάιδεψα στα μαλλιά, ξύπνησε αμέσως χωρίς ν’ ανοίξει τα μάτια "που πας;" με ρώτησε και μου κράτησε το χέρι, ''πότε θ'αρθείς πάλι;''. Της απάντησα σιγά ότι δεν ξέρω, που να της εξηγώ... τώρα, ήπια μια γουλιά κρύο καφέ, πήρα το μπουφάν μου, και τράβηξα την πόρτα βγαίνοντας, ξημέρωνε!
Μπήκα στο πρώτο λεωφορείο που βρήκα μπροστά μου στην Πατησίων, ούτε στο πρωινό προσκλητήριο θα είμαι μέσα! Όταν το έσκασα ( Ντακότα ) πίστευα ότι θα επέστρεφα έγκαιρα, και ότι θα έμπαινα κρυφά πάλι από το ίδιο σημείο που βγήκα! Πόσα όμως άλλαξαν από χθες; Πόσο απρόβλεπτη είναι η Ζωή; Έτσι όμως κτίζεται το παρελθόν που δεν μπορείς ν’ αλλάξεις ούτε ν’ αποφύγεις. Κοιμήθηκα στο κάθισμα!
Συνέχεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου