ΚΟΥΡΑΜΑΝΑ
Κάποια φορά ήταν απόγευμα στο δρόμο της επιστροφής για το
σπίτι, οίδα πολλούς φαντάρους, που
έβγαιναν από το στρατόπεδο (στην έξοδο) με κατεύθυνση το τέρμα των λεωφορείων,
τριακόσια περίπου μέτρα ποιο κάτω. Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν κάθετα κι’ εγώ
τους κοίταζα που φόραγαν ομοιόμορφες στολές, και μπερέδες μαύρους με γυαλιστερό
Εθνόσημο! Δεν ξέρω κάποιοι ίσως με συμπάθησαν και μου έδωσαν δύο μεγάλα καρβέλια ψωμί, που με δυσκολία τα
πήγα στο σπίτι! Ο πατέρας τα πήρε και με ρώτησε που τα βρήκα; Του εξήγησα και αυτός μου είπε με χαμόγελο
ότι αυτό είναι στρατιωτικό ψωμί (ΚΟΥΡΑΜΑΝΑ) καλοζημωμένο και νόστιμο!
έτσι το πρόβλημα του ψωμιού της οικογένειας το έλυσα με τον καλύτερο τρόπο! Κι’ αυτό μ’ ανέβασε (ότι κάπως βοηθούσα στην
επιβίωση της φαμίλιας) αυτή την δύσκολη εποχή.
Στην τάξη όμως όλοι
με είχαν σε… καραντίνα! Δεν μ’ έπαιζαν στα διαλείμματα μπάλα, μαρμαρωτό, μακριά
γαϊδούρα, παιχνίδια ομαδικά, που απαιτούσαν ταχύτητα, δύναμη και γρήγορη αντίληψη,
από τους παίκτες. Τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς
σκέπτομαι σηκώνοντας τους ώμους, και γυρνώντας την πλάτη μου. Οι ποιο πολλοί σπρώχνονταν, ξεσκόνιζαν, έγλυφαν
έναν δύο καλούς μαθητές που το έπαιζαν... αρχηγοί για να τους διαλέξουν έστω τσόντες
στις ομάδες τους! Οι συμμαθήτριες δεν
μου έδιναν καμία σημασία ή τουλάχιστον έτσι έδειχναν! Το χειρότερο μερικοί από τους συμμαθητές με
προκαλούσαν να παλέψουμε, και επειδή τους απέφευγα με ειρωνεύονταν σε κάθε
ευκαιρία! Για όλους στην τάξη ήμουν... ποιο κάτω απ’ το μηδέν!
Συνέχεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου