ΣΤΟ ΝΈΟ ΣΧΟΛΕΙΌ.
Τα σχολεία είχαν ποια ανοίξει εδώ και αρκετές μέρες, όταν
κάποιο πρωινό ο πατέρας μου (γυρίζοντας νωρίς απ’ την δουλειά του) με πήρε να
με γράψει στο νέο μου σχολείο. Μισή
περίπου ώρα μακριά, σε μια άλλη συνοικία στου Ζωγράφου! Ο δρόμος πέρναγε κοντά από την Κ. Πύλη ενός
στρατοπέδου ( που διαρκώς μπαινόβγαιναν στρατιώτες με μαύρους μπερέδες) και συνέχιζε στις
παρυφές ενός μικρού άλσους, όπου το σύνορο μεταξύ των δυο συνοικιών. Στα μισά της διαδρομής περίπου ένα μικρό γεφύρι
τσιμεντένιο, και στο πλάι του μια μεγάλη τρόμπα νερού! Απ’ αυτήν υδρεύονταν όλα τα σπίτια της
γειτονιάς, όπως κ’ εμείς βέβαια, που κουβαλούσαμε το νερό, με κουβάδες,
σταμνιά, και τενεκέδες καθημερινά. Στην συνέχεια ο δρόμος ανηφορικός μέχρι την
πλατεία, εκεί ένα μικρό εκκλησάκι (Ο ΑΓ.ΘΕΡΑΠΩΝΤΑΣ) και το σχολείο απέναντι!
Περάσαμε στο προαύλιο με τον πατέρα μου (να μου κρατά σφιχτά
το χέρι!) Κτύπησε το κουδούνι…αγωνία,
φόβος, ντροπή, καθώς περνούσαμε ανάμεσα στα παιδιά που δεν μας πρόσεχαν, (χωρίς
να μου αφήνει το χέρι ο πατέρας) με
κατεύθυνση τα γραφεία. Έμεινα έξω (σ’
ένα μεγάλο διάδρομο) από την πόρτα του γραφείου, που πέρασε ο πατέρας μου
κλείνοντας την πίσω του. Μια άσπρη πινακίδα έγραφε «ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ».
Λίγα λεπτά αργότερα βγήκε και με πήρε (απ’ το χέρι... πάντα)
και με πέρασε στο γραφείο. Μεγάλη
αίθουσα με σκούρα γραφεία και ερμάρια ψυχοπλακωτικά! Ο διευθυντής
ψηλός, αδύνατος, με καράφλα κακομούτσουνος, και πέντε έξι δάσκαλοι και
δασκάλες με κοίταζαν με βλοσυρό βλέμμα, που με έκαναν να νοιώθω σαν… έντομο σε
μικροσκόπιο!
Συνέχεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου