ΑΓΓΈΛΩΝ ΣΤΡΑΤΙΈΣ
Εμείς που παίζαμε στις αλάνες, χαμογελώντας στο μέλλον,
πρώτοι μετά την καταιγίδα, στερημένοι, πεινασμένοι, φοβισμένοι, αλλά και τυχεροί,
κερδισμένοι, φίλοι με... τον θάνατο που άφησε φεύγοντας χιλιάδες
επισκεπτήρια. Εξερευνώντας την ρεματιά
λοιπόν, βρήκα και άλλα... ενδιαφέροντα, όπως
σφαίρες σ’ όλα τα μεγέθη και διαμετρήματα, βλήματα διάφορα που δεν είχαν
σκάσει, ακόμα και όπλα, και χειροβομβίδες!
Πολύ γρήγορα έγινα εξπέρ ν’ αφαιρώ τα καψούλια και τα μολύβια ,
φθάνοντας στο μπαρούτι που ξεχώριζα και το διατηρούσα στεγνό. Μ’ αυτό φτιάχναμε βαρελότα και άλλα κόλπα,
όλη η σπείρα στην γειτονιά, κρατώντας βουλωμένο το στόμα (Ομερτά κανονική) μην
το μάθουν οι μεγάλοι και τότε αλίμονο.
Αλλά το ποιο σημαντικό γι’ εμάς ήταν ότι αυτή η δουλειά
άρχισε να μας δίνει ένα καλό χαρτζιλίκι και να πως: Το μολύβι, ο μπρούντζος, χαλκός, το
αλουμίνιο, ήταν μέταλλα σε αφθονία που μαζεύονταν ξεχωριστά. Μετά τα πηγαίναμε σε κάποιο παλιατζή, που τα
ζύγιζε και μας έδινε λίγα χρήματα , αρκετά όμως για τα παγωτά και τις άλλες
λιχουδιές, καθώς επίσης και για ποδήλατα που νοικιάζαμε αργότερα.
Συχνά πυκνά έλεγαν στις ειδήσεις για τραυματισμούς και θανάτους
παιδιών κυρίως από ξεχασμένα πυρομαχικά!
Το κράτος φτωχό (όπως τώρα, όπως πάντα) δεν είχε τα απαιτούμενα λεφτά να
διαθέσει, και τα λίγα συνεργεία που υπήρχαν δρούσαν στην επαρχία κυρίως για την
περισυλλογή τους. Λίγοι κ’ εμείς οι
μυημένοι σ’ αυτό το... σπορ το θανάσιμο, όμως είμαι σίγουρος απόλυτα, ότι ο καθ’
ένας απ’ εμάς είχε κοντά του και μια στρατιά αγγέλων που τον πρόσεχαν
δουλεύοντας σκληρά πλάι του!
Ο πατέρας με συνόδεψε κρατώντας μια βαλίτσα με ρούχα κ’ άλλα
απαραίτητα στον τόπο συνάντησης και αναχώρησης, για την κατασκήνωση (αρχή Λ. Αλεξάνδρας) την πρώτη
ημέρα του ΙΟΎΛΗ πρωί πρωί. Αγουροξυπνημένος
όπως και τα’ άλλα παιδιά επίσης, στο πρώτο φως του καλοκαιριάτικου αυτού πρωινού, κάτω
από ένα τεράστιο άγαλμα που έδειχνε κάποιον καβαλάρη με στολή να καλπάζει στο… κενό!
Συνέχεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου