ΚΑΤΑΣΚΉΝΩΣΗ!
Εδώ κ’ εκεί μερικά μεγαλύτερα παιδιά συζητούσαν σε
πηγαδάκια τις εντυπώσεις τους από
προηγούμενες συμμετοχές τους, στην κατασκήνωση στην Ραφήνα, χαρούμενοι πολύ που
ξανασυναντιόντουσαν ένα χρόνο μετά με τον ίδιο πάλι προορισμό.
Άκουγα τις οδηγίες του
πατέρα μου, "να πλένω κάθε βράδυ τα δόντια μου, να βάζω χωριστά σε
σακούλα τα βρώμικα ρούχα, και να μην φοβάμαι, να μην ανησυχώ, γιατί θ’ ερχόταν
κάθε Κυριακή να με βλέπει"! Πόσο
λίγο μ’ ήξερε…στ’ αλήθεια! Ένα λεωφορείο ήρθε και φόρτωσε τις αποσκευές μας,
στην σχάρα του επάνω. Λίγο μετά επιβιβαστήκαμε
παίρνοντας τις θέσεις μας ανά δύο στα καθίσματα, έκλεισαν οι πόρτες ,ενώ οι
γονείς μας απ’ έξω χαιρετούσαν κουνώντας τα χέρια χωρίς να μας… βλέπουν! Ένα
δεύτερο λεωφορείο ήρθε πίσω μας φορτωμένο με παιδιά από τον Πειραιά. Ξεκίνησαν και τα δύο με το πρόσταγμα ενός γκριζομάλλης κύριου, που
ήταν ο υπαρχηγός όπως έμαθα, διασχίζοντας μία μεγάλη λεωφόρο με χαμηλή ταχύτητα,
προσεχτικά, το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο. Τριάντα χιλ/τρα η διαδρομή έμοιαζε ταξίδι
μεγάλο σ’ εμένα, όλα σ’ ασφαλτοστρωμένο δρόμο, πλάι σ’ άλλα αυτοκίνητα που προσπερνούσαν μπροστά
η έμεναν πίσω, και δίπλα σε πορεία παράλληλη, ανέβαινε ο ενθουσιασμός μας, και προτρέπαμε το οδηγό μ’ αυτή την
κραυγή:" ήπι...ήπι...έέέ, βάλε φόρα οδηγέ, για να τους περάσουμε, και θα σε
κεράσουμε" . Αυτός χαμογελούσε κοιτώντας μας απ’ τους
καθρέφτες, και έκανε ότι μπορούσε να κρατάει μπροστά το δικό μας αυτοκίνητο από
το πειραιώτικο, που αγωνιζόταν να μας προσπεράσει!
Όλες αυτές οι πρωτόγνωρες σ’ εμένα εμπειρίες, έμοιαζαν να
υπόσχονται πολλά για αξέχαστες διακοπές.
Κ’ έτσι άρχισα να τραγουδάω μαζί με τ’ άλλα παιδιά στο διαπασών "ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ένα μικρό καράβι, που ήταν ά...ά...αταξίδευτο,
που ήταν ά...ά...αταξίδευτο, ωέ- ωέ- ωέ- ωέ, κ’ έκανε να μακρύ ταξίδι κ’ έκανε να
μακρύ ταξίδι μέσα εις τήν... τήν... τήν Μεσόγειο… κλπ."
Συνέχεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου