ΓΟΛΓΟΘΆΣ...Σαράντα χρόνια μετά σχεδόν ο ίδιος πόνος στην ψυχή, ένας θάνατος πικρός χωρίς ΑΝΆΣΤΑΣΗ αυτή η πρώτη αγάπη! Τώρα βέβαια ξέρω ότι αν αγαπάς πραγματικά συγχωρείς όλα τα λάθη, έτσι απλά χωρίς όρους και συμβιβασμούς, και αυτή (η αγάπη) επιστρέφει αφού κάνει τον κύκλο της, δεν χάνεται όπως άλλωστε η ενέργεια, και ο χρόνος στην Ζωή!
Ολοπράσινος ο λόφος πλημμυρισμένος από τις μυρωδιές της Άνοιξης, λίγο πριν το Πάσχα η αναγέννηση στην... φύση παρούσα, ζωντανή, ολόχρωμη, ολόχαρη, αναγγέλλει την Ανάσταση του Χριστού! Πυρετός στην Σχολή...τα βύσματα σε δράση, ποιος θα πάρει άδεια; Ποιος θα μείνει μέσα; Δεν ήθελα να βγω έξω... εξ' άλλου δεν είχα να πάω πουθενά. Ζήτησα να εξαιρεθώ από τους εξοδούχος, που έφυγαν σαν παλαβοί στα μέσα της Μεγάλης Εβδομάδας, για να κάνουν το Πάσχα μαζί με τους δικούς τους, σε χωριά και σε πόλεις στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Όσοι μείναμε αρχίσαμε τις ετοιμασίες για την γιορτή! Η δουλειά ασταμάτητη, έπρεπε να φτιάξουμε μια τεράστια υπαίθρια ψησταριά, καθώς επίσης και μια ανάλογη υπαίθρια τραπεζαρία, για τους φίλους, συγγενείς, και διάφορους επίσημους που θα έρχονταν ανήμερα της γιορτής του Πάσχα! Οι περισσότεροι από εμάς,δεν είχαμε ανάλογη εμπειρία, αλλά δουλέψαμε ψυχωμένοι για την γιορτή, και όλα ήταν έτοιμα στην ώρα τους! Ένα συνεργείο ήταν τραπεζοκόμοι, άλλο σερβιτόροι, ένα τρίτο ψήστες, όπου σ' αυτό ζήτησα να δουλέψω έχοντας εμπειρία (σαν ψήστης) πριν το στρατό!
Άγημα με τα όπλα "υπό μάλης" μετείχαμε στο πένθος της Εκκλησίας σε παρακείμενους ναούς, την Μ.Πέμπτη και την Μ. Παρασκευή, σκοπιά το βράδυ του Μ. Σαββάτου, έβλεπα τα πυροτεχνήματα της Ανάστασης. Η κούραση στο σώμα μου σαν φάρμακο στην βαριά πληγωμένη ψυχή μου, που ζητούσε απεγνωσμένα την λήθη σ' αυτή.
Συνέχεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου