ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΌ ΠΕΜΠΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

  

                                                                      ΚΑΝΟΝΑΣ                                                           

Άμα είσαι καλός (ξενέρωτος) είναι κανόνας όλα πάνε καλά!  Δουλειά, σπίτι, οικογένεια, όλα μα όλα!  Δηλαδή δεν θα σε πουλήσει ο συνεταίρος, ούτε βέβαια ο αδελφός σου, ούτε ο φίλος σου, δεν θα σ’ απατήσει η γυναίκα σου, δεν θα σ’ εγκαταλείψει ο σύντροφός σου, ούτε θα ψευδομαρτυρήσει κάποιος εναντίον σου. Αλλά κ’ αν γίνει αυτό…υπάρχουν νόμοι, δικηγόροι, δικαστές, που αποδίδουν δίκαιο, και αποκαθιστούν τιμές και υπολήψεις!  Είμαστε ελεύθεροι σε μια χώρα Δημοκρατική, όπου η Τάξης, η Ασφάλεια, η Ισονομία, η Ισοπολιτεία αγαθά «εκ των ουκ άνευ» για όλους εμάς τους… (υπόλοιπους) ευτυχείς πολίτες!  Τι υποκρισία Θεέ μου, αφού για τον  θάνατο την πιο σίγουρη φάση της Ζωής μας, που όλοι θ’ αντιμετωπίσουμε κάποια… στιγμή, κ’ όμως δεν θέλουμε να σκεπτόμαστε, ούτε να μιλάμε γ’ αυτόν. Ελάχιστα ξέρουμε και ακόμη λιγότερα λέμε (σχετικά) στα παιδιά! Συνηθέστερα απαγορεύουμε σ’ αυτά να πλησιάσουν, να δουν ή ν’ αγγίξουν τον νεκρό. Κ’ έτσι την στιγμή της αλήθειας το Σοκ είναι τεράστιο.  Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να ξεχάσω όταν άγγιξα με τα χείλη μου, το μέτωπο κάποιου αγαπημένου νεκρού για το «τελευταίο φιλί!»  Η παγωνιά του έφθασε βαθιά έως την Ψυχή μου!  Ο θάνατος είναι βέβαια ένα τραγικό γεγονός, όμως είναι μέρος της Ζωής, εν τούτοις καλούμεθα κ’ αυτόν κ’ εκείνη να τα προσεγγίσουμε μόνοι! Η  μανούλα μου γρήγορα κατάλαβε, σα να διάβασε τις σκέψεις μου, μάζεψε επιδέξια τα ρούχα της στολής και τα τακτοποίησε, στο λεπτό ήρθε κοντά μου  μ’ ένα καφεδάκι, με χάιδεψε σαν να ήμουν μωρό δύο χρονών!  Αυτή η αγάπη είναι αιώνια, καλότυχοι όσοι την έχουν, όσοι την νιώθουν, όσοι την προσφέρουν ή την ανταποδίδουν.

Ζεστός ο καφές σαν το χάδι της μητέρας, με βοήθησε να μαζέψω τις σκέψεις μου στο πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα το…οικονομικό.  Ελάχιστα τα λεφτά μου στην τσέπη!  Πήγα στο καφενείο ψάχνοντας για μεροκάματο.  Βρήκα κάποιο γνωστό μάστορα, μου έδωσε διεύθυνση για την οικοδομή που θα δουλεύαμε την επομένη και (μπροστάντζα) προκαταβολή δηλαδή, έναντι στην δουλειά που θ’ απέδιδα!  Τρία χρόνια τώρα δουλεύω σαν βοηθός μπογιατζής, και πρέπει να είμαι καλός στην δουλειά μου, γιατί μου δίνουν μεροκάματο χωρίς πρόβλημα.  Δεν είναι αυτό που θέλω να κάνω σαν επάγγελμα στην Ζωή μου αλλά είναι ένας τρόπος να κερδίζω χρήματα προς το παρόν, αφού χαρτζιλίκι από το σπίτι δεν υπάρχει.

Είναι προχωρημένο απόγευμα, πολύ μακριά από την δύση ακόμα ο ήλιος, ζεσταίνει ευχάριστα και με προτρέπει για δράση! Το φεγγάρι υπόλευκο ανήλιο χωρίς σαφή όρια στο σχήμα του κάπου στην Ανατολή, αγχωμένο μοιάζει να ικετεύει για... περισσότερο φως.  Αυτό που έχω τώρα ανάγκη είναι να μάθω νέα και να δώσω το παρόν στην παρέα.  Εντάξει μαζί μ’ αυτά στο βάθος ίσως θέλω να δω αν γίνεται κ’ εκείνη!

Συνέχεια…