ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΌ ΈΚΤΟ ΚΕΦΑΛΑΊΟ

                                                                                                 

                                                                                                 ΜΙΑ HONDA ΓΙΑ ΤΡΕΙΣ

                                                                                                                                 

Δεν βρήκα το φιλαράκι τον Γιάννη στο σπίτι του, αλλά πολύ κοντά σ’ αυτόν έμενε κάποιο ζευγάρι φίλοι κ’ αυτοί που με δέχτηκαν έκπληκτοι!

Γιατί όμως όταν πάς στον στρατό, σχεδόν σε ξεγράφουν από τους ζωντανούς?  Σε κάθε περίπτωση, ήρθαν τα ουζάκια γρήγορα , τσούγκρισαν τα ποτήρια, ζωντάνεψε η συζήτηση, το κουτσομπολιό, αλλά τίποτα για εκείνη!

Ήξεραν αλλά δεν μιλούσαν, έως ότου τους είπα κοφτά: "παιδιά χώρισα δεν με απασχολεί πια η… δεσποινίς", κ’  αυτό είναι οριστικό.   Σαν σύνθημα πέσανε οι λέξεις, και το θάψιμο… άρχισε, από την «κυρία» ιδιαίτερα, που ήταν… φίλη της!  Όταν τέλειωσε το θάψιμο, αρχίσαμε να σχεδιάζουμε για την νυκτερινή έξοδο, και συμφωνήσαμε εύκολα για κάποια κοσμική ταβέρνα στην Φιλαδέλφεια, στέκι παλιό της παρέας.  Καβαλήσαμε την μηχανή και οι τρεις (μια κόκκινη Honda) και νάμαστε στα σφαιριστήρια (λέσχη νεαρών αγοριών) φάτσα κάρτα, κανένας κολλητός ακόμη! Πήρα τηλέφωνο την Νίτσα, είπε ότι θ’ ερχόταν να μας βρει πιο αργά, κι’ έτσι σε λίγο πάλι στην μηχανή, με την κοπελιά στην μέση, τρεις κολλητοί (κυριολεκτικά) με κατεύθυνση το ταβερνάκι που είχαμε ενωρίτερα επιλέξει!  Σε όλη την διαδρομή…κατάλαβα ότι η κυρία είχε κάποιο πρόβλημα, αλλά δυστυχώς (ή ευτυχώς) γ’ εμένα, δεν είχα τον τρόπο να τ’ αποφύγω, ενώ αυτή (άνετη) έδειχνε να το…διασκεδάζει!  Πριν ακόμη έρθει η Νίτσα, είχαν φύγει δύο μπουκάλια κρασί, και μερικά τσιφτετέλια κολλητά ζέσταναν την ατμόσφαιρα στο μαγαζί.  Τυχαία μάλλον η κυρία μ’ άγγιξε με τα πόδια της κάτω από το τραπέζι, κ’ εγώ ντράπηκα όχι γ' εκείνη, αλλά για τον φίλο μου, που ευτυχώς δεν έδειχνε να καταλαβαίνει τίποτα!                                  Στην πόρτα την εσωτερική φάνηκε η γνωστή κομψή σιλουέτα της Νίτσας. Στάθηκε λίγο κ’ ήρθε σ’ εμάς με βήματα πασαρέλας, ανεμίζοντας την μίνι λευκή της φούστα, βυσσινί μπλούζα με ανασηκωμένα τα μανίκια, κλειστή έως επάνω στο λαιμό, γόβες κόκκινες στιλέτο, και κοντό όπως πάντα μαλλί σε αχυρένιο χρώμα! Σηκωθήκαμε αργά, εγώ ψάχνοντας κάτι να την πειράξω, ο άλλος μούγκρισε μέσα απ’ τα δόντια του στ’ αυτί μου, ότι «σέρνονται αρρώστιες»! Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ένα γέλιο δυνατό, μου γέλασε κ’ αυτή με συγκατάβαση, σαν να κατάλαβε, και μου έδωσε ένα γρήγορο φιλί. Ο Βαγγέλης συνέχισε να μουρμουρίζει ακαταλαβίστικα λόγια, ενώ η κυρία διόρθωσε το τολμηρό σταυροπόδι της… στις συστάσεις, και η νύχτα πήρε φωτιά!

Συνέχεια…